Sprawa Tchokontio Happi była pierwszą zgłoszoną do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka skargą przeciwko Francji, w której podniesiono zarzut braku realizacji decyzji sądu przyznającej prawo do uzyskania lokalu mieszkalnego (skarga nr 65829/12). Jedną z kwestii, które przeważyły przy uznaniu przez ETPC, iż doszło do naruszenia art. 6 par. 1 europejskiej konwencji, był fakt, że wyroku sądu francuskiego nie wykonano przez ponad 3,5 roku od momentu jego wydania. Pomimo że sprawa zapewnienia lokalu mieszkalnego określana była jako „pilna”.
Skarżącą była pochodząca z Kamerunu i żyjąca od 2003 r. w Paryżu Elisabeth Tchokontio Happi. W marcu 2010 r. specjalna komisja dokonała oceny warunków, w których kobieta wraz ze swoimi bliskimi mieszkała. Uznano je za wręcz niebezpieczne dla zdrowia. Sprawa przeniesienia rodziny do lokalu socjalnego została oznaczona jako pilna. Pomimo tego po upływie sześciu miesięcy pani Tchokontio Happi nie otrzymała oferty przeprowadzenia się do lokalu, który byłby dostosowany do jej potrzeb i możliwości utrzymania go. Zdecydowała się zatem zwrócić do Sądu Administracyjnego w Paryżu, opierając się na uprawnieniach wynikających z ustawy „DALO”, która reguluje dostęp do lokali socjalnych. Ustawa ta nakłada na państwo obowiązek rzeczywistego zapewnienia właściwego lokalu mieszkalnego (w odpowiednim standardzie i niezależnego) w przypadku, kiedy jednostka nie jest w stanie sama zapewnić sobie takiego zakwaterowania lub nadal przebywać w zajmowanym przez siebie dotychczas lokum.
Postępowanie sądowe zainicjowane przez skarżącą na szczeblu krajowym zakończyło się dla niej pomyślnie. W wyroku z 28 grudnia 2010 r. paryski sąd zobowiązał prefekta Ile-de-France do zapewnienia rodzinie właściwego lokalu mieszkalnego, nakładając jednocześnie na władze lokalne karę grzywny za brak wykonania decyzji komisji o konieczności relokacji.
ETPC uznał, że strona rządowa nie przedstawiła żadnych przekonujących argumentów uzasadniających brak realizacji prawa przyznanego przez sąd francuski. Argumentem takim nie jest z pewnością, w opinii trybunału, brak funduszy lub innych środków. Uwzględniając również okres, przez jaki nadal, już po wyroku sądu francuskiego, skarżąca pozostawała bez dostępu do lokalu socjalnego, trybunał orzekł naruszenie art. 6 ust. 1 konwencji.
Warto podkreślić, iż rozpatrując skargę również w kontekście art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji (dotyczącego ochrony własności), trybunał uznał, że uzyskanie prawa do użytkowania lokalu socjalnego nie jest tożsame z wejściem w stan posiadania – własności tego rodzaju lokum. W związku z tym ETPC określił skargę jako niedopuszczalną w tym zakresie.
